De Stalker Chinees
Blijf op de hoogte en volg Marit
10 Oktober 2013 | China, Peking
Hello folks.
Voordat ik aan deel 2 van mijn vakantie begin wil ik iedereen nogmaals bedanken voor het lezen, en de leuke reacties. Ik weet dat ik niet op alle reacties persoonlijk reageer, maar ik lees ze echt allemaal, en ik hoop dat alle antwoorden op de vragen die jullie hebben in deze, of een volgende, blog beantwoord gaan worden.
En volgens mij wordt dit een lange blog, en naar mijn idee een niet erg interessante. U bent gewaarschuwt.
Dus, de vakantie. Dag 3 komen wij 's avonds aan in Longkou (... 口). Longkou is een leuk stadje, met maar 650.000 inwoners, aan de chinese kust. Het stikt hier volgens mij van de toeristen, maar wederom geen westerling te zien. Terwijl wij op zoek zijn naar een restaurant komt er een jongen naast me lopen die me in 5 seconden de volgende vragen stelt; "Where are you from? Where do you live? Can I have your number?". Ik besluit om gewoon aardig antwoord te geven, ik kom hier toch nooit meer en over een minuut of 2 zit ik in een of ander restaurant. En ik hoef niet eens te liegen als ik zeg dat ik mn eigen nummer niet weet.
Maar goed, mijn hostmoeder draait zich om, ziet die gast naast me staan(krijgt volgens mij een hartaanval), duwt m weg, pakt mij bij mijn arm, en trekt me een restaurant in. Problem solved. Wel een grappige situatie.
De volgende dag gaan we naar het strand. Ik heb een beroerde nacht gehad, om dat er blijkbaar hardere bedden bestaan dan mijn bed thuis. Min of meer op de grond geslapen dus. Ik vind het dus prima dat we een dagje op het strand rondhangen. Het weer is hier ook nog heerlijk, dus ik verbrand lekker. Op een gegeven moment wordt ik gepromoveerd tot fotograaf, omdat hostmoeder + kids op een waterfiets. Ik sta daar dus een beetje foto's te maken als ik het volgende hoor; "hey, remember me from last night?". Juist, de jongen van gisteren. Wat volgt is een erg vreemd en moeilijk gesprek, waarbij ik me vooral bezig houd met het bedenken van een ontsnappingsplan. Uiteindelijk geef ik m na veel gezeur maar mijn naam, in de hoop om van m af te komen (kan ie me opzoeken op Facebook, kan ik toch de komende 6 maanden niet op, en daarna blok ik m).
Op dat moment komt ook de hostfamilie weer aan land, dus hij vlucht.
'S avonds is er een of andere openluchtshow op een ander strand. We zijn deze hele vakantie trouwens samen met een bevriende familie. Ik zit aan een tafeltje met hostmoeder (de rest is eten halen), als er een bekende naast me komt zitten. Ik begin nu een klein beetje paranoide te worden. Hostmoeder kijkt hem even raar aan, en vind het verder allemaal wel best, dus ik mag het zelf uitzoeken. "So, are you married?" Ik ben 20, waarom zou ik getrouwd zijn? "But I saw you with a boy, on Facebook. Is he your boyfriend?". Hij heeft mn facebook dus al gechecked. Ik vertel hem dat dat inderdaad mijn vriendje is (Sorry Rut). Hij constateerd met een blij hoofd dat vriendje niet hier is, en daar weet ik geen antwoord op. Het eten wordt gebracht, hij wordt van onze tafel geschopt. Als ik me even later omdraai zit ie 2 meter achter me naar me te kijken. Vervolgens zit ik daar dus 2 uur lang zwaar oncomfortabel te zijn.
Uiteindelijk gaan we terug naar ons appartement. Hij zit nog steeds achter ons. Terwijl wij teruglopen loopt ie "onopvallend" achter ons aan. Als ik mn kamer heb ik bijna de neiging om onder mijn bed te kijken. Hij staat gelukkig niet voor het raam.
De volgende dag vertrekken we weer. Onderweg stoppen we nog bij een tempel voor wat foto's. Ik kan vervolgens zo'n 3 foto's maken voordat ik zelf op de foto mag met een heel zooitje moeders met kinderen, een paar mannen van een jaar of 50, wat mensen van mijn eigen leeftijd. Uiteindelijk moeten mijn hostkids me terug helpen naar de auto. Na een paar uur komen we aan in Weifang, waar we naar een pretpark gaan. Hier wordt ik constant aangestaart door zo ongeveer iedereen. Ik begin dan ook aardig paranoide en nerveus te worden. Overal waar ik kijk zijn camera's en starende mensen. Die avond overnachten we in het Blue Horizon International Hotel in Zibo. In een VIP kamer. In combinatie met het staren en de foto's van eerder deze dag, heb ik nu een klein beetje een idee hoe het moet voelen hoe het is om beroemd te zijn. Laten we maar zeggen dat ik blij ben dat we de volgende dag terug gaan naar Beijing, waar de mensen wel kijken, maar niet met je op foto hoeven of staren. Wel zo prettig.
Dus wij terug naar Beijing. We maken nog een tussenstop bij het ziekenhuis in BinZhou, om vader op te pikken. Nog steeds geen idee wat er nou eigenlijk is/was. Op het moment dat ik dit schrijf zijn we al 4 dagen thuis, en hij loopt nog steeds in zn pyjama.
We komen onderweg ook nog langs een stuk of 5 heftige ongelukken (kettingbotsingen, meerdere auto's total loss etc.)
Zo. Pfft.
Dat hebben we ook weer gehad.
Nu begint het echte leven. Gisteren voor het eerst naar school geweest, maar daar vertel ik later nog over, want ik vind het wel weer even genoeg voor nu.
Veel liefs x
Voordat ik aan deel 2 van mijn vakantie begin wil ik iedereen nogmaals bedanken voor het lezen, en de leuke reacties. Ik weet dat ik niet op alle reacties persoonlijk reageer, maar ik lees ze echt allemaal, en ik hoop dat alle antwoorden op de vragen die jullie hebben in deze, of een volgende, blog beantwoord gaan worden.
En volgens mij wordt dit een lange blog, en naar mijn idee een niet erg interessante. U bent gewaarschuwt.
Dus, de vakantie. Dag 3 komen wij 's avonds aan in Longkou (... 口). Longkou is een leuk stadje, met maar 650.000 inwoners, aan de chinese kust. Het stikt hier volgens mij van de toeristen, maar wederom geen westerling te zien. Terwijl wij op zoek zijn naar een restaurant komt er een jongen naast me lopen die me in 5 seconden de volgende vragen stelt; "Where are you from? Where do you live? Can I have your number?". Ik besluit om gewoon aardig antwoord te geven, ik kom hier toch nooit meer en over een minuut of 2 zit ik in een of ander restaurant. En ik hoef niet eens te liegen als ik zeg dat ik mn eigen nummer niet weet.
Maar goed, mijn hostmoeder draait zich om, ziet die gast naast me staan(krijgt volgens mij een hartaanval), duwt m weg, pakt mij bij mijn arm, en trekt me een restaurant in. Problem solved. Wel een grappige situatie.
De volgende dag gaan we naar het strand. Ik heb een beroerde nacht gehad, om dat er blijkbaar hardere bedden bestaan dan mijn bed thuis. Min of meer op de grond geslapen dus. Ik vind het dus prima dat we een dagje op het strand rondhangen. Het weer is hier ook nog heerlijk, dus ik verbrand lekker. Op een gegeven moment wordt ik gepromoveerd tot fotograaf, omdat hostmoeder + kids op een waterfiets. Ik sta daar dus een beetje foto's te maken als ik het volgende hoor; "hey, remember me from last night?". Juist, de jongen van gisteren. Wat volgt is een erg vreemd en moeilijk gesprek, waarbij ik me vooral bezig houd met het bedenken van een ontsnappingsplan. Uiteindelijk geef ik m na veel gezeur maar mijn naam, in de hoop om van m af te komen (kan ie me opzoeken op Facebook, kan ik toch de komende 6 maanden niet op, en daarna blok ik m).
Op dat moment komt ook de hostfamilie weer aan land, dus hij vlucht.
'S avonds is er een of andere openluchtshow op een ander strand. We zijn deze hele vakantie trouwens samen met een bevriende familie. Ik zit aan een tafeltje met hostmoeder (de rest is eten halen), als er een bekende naast me komt zitten. Ik begin nu een klein beetje paranoide te worden. Hostmoeder kijkt hem even raar aan, en vind het verder allemaal wel best, dus ik mag het zelf uitzoeken. "So, are you married?" Ik ben 20, waarom zou ik getrouwd zijn? "But I saw you with a boy, on Facebook. Is he your boyfriend?". Hij heeft mn facebook dus al gechecked. Ik vertel hem dat dat inderdaad mijn vriendje is (Sorry Rut). Hij constateerd met een blij hoofd dat vriendje niet hier is, en daar weet ik geen antwoord op. Het eten wordt gebracht, hij wordt van onze tafel geschopt. Als ik me even later omdraai zit ie 2 meter achter me naar me te kijken. Vervolgens zit ik daar dus 2 uur lang zwaar oncomfortabel te zijn.
Uiteindelijk gaan we terug naar ons appartement. Hij zit nog steeds achter ons. Terwijl wij teruglopen loopt ie "onopvallend" achter ons aan. Als ik mn kamer heb ik bijna de neiging om onder mijn bed te kijken. Hij staat gelukkig niet voor het raam.
De volgende dag vertrekken we weer. Onderweg stoppen we nog bij een tempel voor wat foto's. Ik kan vervolgens zo'n 3 foto's maken voordat ik zelf op de foto mag met een heel zooitje moeders met kinderen, een paar mannen van een jaar of 50, wat mensen van mijn eigen leeftijd. Uiteindelijk moeten mijn hostkids me terug helpen naar de auto. Na een paar uur komen we aan in Weifang, waar we naar een pretpark gaan. Hier wordt ik constant aangestaart door zo ongeveer iedereen. Ik begin dan ook aardig paranoide en nerveus te worden. Overal waar ik kijk zijn camera's en starende mensen. Die avond overnachten we in het Blue Horizon International Hotel in Zibo. In een VIP kamer. In combinatie met het staren en de foto's van eerder deze dag, heb ik nu een klein beetje een idee hoe het moet voelen hoe het is om beroemd te zijn. Laten we maar zeggen dat ik blij ben dat we de volgende dag terug gaan naar Beijing, waar de mensen wel kijken, maar niet met je op foto hoeven of staren. Wel zo prettig.
Dus wij terug naar Beijing. We maken nog een tussenstop bij het ziekenhuis in BinZhou, om vader op te pikken. Nog steeds geen idee wat er nou eigenlijk is/was. Op het moment dat ik dit schrijf zijn we al 4 dagen thuis, en hij loopt nog steeds in zn pyjama.
We komen onderweg ook nog langs een stuk of 5 heftige ongelukken (kettingbotsingen, meerdere auto's total loss etc.)
Zo. Pfft.
Dat hebben we ook weer gehad.
Nu begint het echte leven. Gisteren voor het eerst naar school geweest, maar daar vertel ik later nog over, want ik vind het wel weer even genoeg voor nu.
Veel liefs x
-
10 Oktober 2013 - 10:12
Confucius:
Lieve Marit,
Wat een gekheid toch daar in het Verre Oosten.
Gelukkig ben je niet ontvoerd of omgekomen in het verkeer.
Houd dat vol! En heel veel plezier op school en in de bruisende stad.
Liefs,
孔夫子 -
10 Oktober 2013 - 10:15
Egbert:
Hey die Marit,
Nou nou dat is ook wat een sjineesche stalkert achter je aan zeg!! Ik hoop dat je hem maar niet nog ergens weer tegen komt!! lijkt mij i.d.d een heel vervelend gevoel, bah.
Wel leuk dat je er ook gelijk een opleiding als fotograaf mag ondergaan, whahaha.
Lijkt mij een hele indrukwekkende en haastige mentaliteit te zijn daarzo, heel wat anders als hier met ons bekende Ja, ja het komt wel!!
Wel lekker dat je van hotel naar hotel gaat, kan handig zijn voor als je bedje niet zo lekker is!! maar lijkt wel op een flits vakantie, kan mij niet voorstellen dat je er niet erg uitgerust van terug komt, maar kennen ze daar ook zoiets als centerparks of een caravan(camper)?? Of gaat iedereen in een hotel op vakantie(diegenen die het betalen kunnen)??
Nou ik hoop dat de heer des huizes weer lekker snel op de been is, misschien kan zijn vrouw een beetje chinese kippensoep voor hem maken, knap je lekker van op!! ;-)
Nou voor nu ook wel ffies genoeg getyped en ga maar weer eens verder met niet rennen van hotel naar hotel en kijken of ik een plekje op de bank kan reserveren voor vanaaf, whahaha.
Jij toi, toi, toi en natuurlijk heel veel plezier, liefs met knuffel van ons, xx -
10 Oktober 2013 - 13:12
Linda:
het was een mooi verhaal om te lezen hoor ! gelukkig nu weer op je op je eigen kamer, hard aan het studeren ?! veel liefs -
10 Oktober 2013 - 13:52
Ada:
Ha Marit,
Heel herkenbaar, Chinezen zijn dol op foto's maken, liefst van die staatsieportretten met een mooie blonde buitenlander erbij. Als de "heren" iets te opdringerig worden, dan versta je plots helemaal geen Engels of Chinees meer ;-) of je pakt het fototoestel en gaat hen op de foto zetten...
Groetjes! -
10 Oktober 2013 - 18:29
Inge Bos:
beste marit
wat een avontuur zeg.
maar ook wel eng van de jongen.
pas maar hoor
veel succes op school
groeten inge bos -
11 Oktober 2013 - 07:23
Inge De Winter:
Hoi Marit,
Vervelend zo'n stalker, maar je zit nu weer ergens anders, daar zal hij hopelijk niet rondlopen!
Zet hem uit je hoofd en probeer een beetje te genieten daar van die andere cultuur!
Hou je taai!!
Inge. -
11 Oktober 2013 - 16:56
Naomi:
Hey Marit! Ik heb ook uiteindelijk jouw waarbenjij gevonden! Echt enorm leuk om dit allemaal te lezen, ik zie het al helemaal voor me! Ik hoop dat het allemaal al wat beter gaat daar! Ik denk veel aan je! Ik vind je een HELD! Liefs en een dikke knuffel, Naomi (zo, dat waren wel genoeg uitroeptekens.. anders kan je het niet horen natuurlijk daar aan de andere kant van de wereld. ;) ) -
12 Oktober 2013 - 17:20
Christa:
hey Marit !
Wat een vervelende chinees was dat,maar je bent wel netjes gebleven.
Ik ben trouwens elke keer weer blij om wat van je te lezen.
Was gisteren bij je ouders,zoals altijd gezellig.maar wel een lege stoel,ik miste je.
Hoop dat je vanaf nu alleen nog leuke dingen mee gaat maken.
Groetjes en een knuffel
Christa -
13 Oktober 2013 - 09:18
Lisette:
Ha Marit,
Wat leuk om over jouw avonturen te lezen. Het staren naar jou, dat hadden Mireille en Vera ook.
Neem de tijd om te wennen, komt vast goed en je hebt nu al onvergetelijke ervaringen opgedaan.
groetjes
Lisette
-
13 Oktober 2013 - 11:33
Von Dyke:
Nevermind my e-mail, had de laatste twee posts nog helemaal niet gezien! Stomme ik! What a holiday! En ik denk dat Rutger wel vaker als nepvriendje is aangeduid, haha, ben blij dat je van die Chinese gozert af bent gekomen. Enjoy school, hoop snel weer je avonturen te kunnen lezen! :-)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
